.....

روزی که قرار شد آدرس اینجا رو به یاسین بدم، نشستم نوشته های خودم رو خوندم و اون هایی که درشون حرفی از احسان بود، ثبت موقت کردم و توی عنوانش اضافه کردم: برای یاسین."برای یاسین" توی زندگی من صرفا دو کلمه، رو به روی عنوان بعضی پست های وبلاگم نبود، اکت بود، یه چیز واقعی توی دلم بود؛ محدود به تلاش برای پاک کردن گذشته م نبود، راجع به آینده هم بود.حالا دارم تمام اون نوشته ها رو میخونم و میبینم که بعضی هاش چه التیامی برای درد های این روزهاست، که اگر اونها گذشته، پس اینه هم میگذره.یه جا نوشتم که: عکس هات رو میبینم و از خودم می پرسم دوست داشتنت چه شکلی بود؟یا یک نوشته دارم طولانی، برای آبان 99 و به نظر خوم بی نهایت زیبا و یه قسمت هایی ش اینه:واقعیت اینکه امروز، دلم لرزید که شیراز بدون دوست داشتن تو چه شکلی میشه، شب‌ها ، قدم زدن تو محوطه ،رفتن به بوفه ی خوابگاه هشت و موزیک گوش کردن با چه فکری میگذره؟یا وقتایی که از هر نقطه‌ی شهر چشمم به مفتح میفته ؟چشمام رو که میبندم دیگه صورتت یادم نیست یا تموم شبهایی که فکر کردم اگر فردا که چشمام رو باز کنم خبری از تو نباشه میمیرم و نمردم. اما انگار وضعیت من و تو واسه همیشه رو حالت دلتنگی تنظیم شده ، یه موقع‌هایی واسه خودت دلتنگ بودم؛الان برای حس و حال خودم وقتی دوسِت داشتم.نمیدونم حالا که برگردم شیراز، وقتی سرم رو به سمت آسمون میگیریم و ستاره‌هایی رو میبینم که تو آسمون مشهد اصلا دیده نمیشن، اگر بازم یکی‌شون برام چشمک بزنه ، چی آرزو میکنم که تو و اسم‌ِ تو خواسته پذیرفته نشده‌ی من بودید تو لحظه‌هایی که بقیه میگفتن ،آرزوها پذیرفته میشن :)دلم تنگ میشه واسه اون نیمچه‌استرس همیشگی تهِ دلم موقع اومدن تو محوطه‌ی دانشگاه، واسه چشم هام که همش میگشتن شاید تو رو ........ادامه مطلب

وقتی میام تو این شهر میفهمم چه قدر دلم برات تنگ شده، چه قدر میخوام کنارم باشی، هربار از کوچه رد میشم برمیگردم اونجایی که بار آخر وایستاده بودی رو نگاه میکنم و قلبم مچاله میشه.

هر لحظه‌ای که کسی حواسش بهم نبوده بی اختیار اشک ریختم که من چه‌قدر دلم برات تنگه.

........